โรงสีข้าวสีแดงขนาดใหญ่ริมทะเลสาบสงขลาที่มีอายุมากกว่า 100 ปี เกิดจากการร่วมหุ้นระหว่างตระกูลเสาวพฤกษ์ (ขุนราชกิจจารี) กับตระกููล โคนันทน์  ราวปี พ.ศ. 2454 ในอดีตเมืองสงขลาฝั่งบ่อยางเป็นเมืองที่ขับเคลื่อน เศรษฐกิจให้มีความเจริญเติบโตโดยเฉพาะการค้าขายข้าวสาร ที่นี่จึงเป็น โรงสีข้าวที่รองรับผลผลิตข้าวเปลือกจากเกษตรกรในแถบลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลา ที่สำคัญ และค้าขายกับเมืองอื่นๆ เช่น ปัตตานี นราธิวาส หรือมาเลเซีย ซึ่งคำว่า หับ โห้ หิ้น มาจากภาษาจีนฮกเกี้ยน แปลความหมายโดยรวมว่า สวนสมานฉันท์อันเจริญรุ่งเรือง ภายหลังหลานๆ ของขุนราชกิจจารีได้ซื้อ กิจการไว้ทั้งหมด โดยเมื่อปี พ.ศ. 2468 ได้ปรับปรุงพัฒนาโรงสีให้ทันสมัย เปลี่ยนมาใช้เครื่องยนต์พลังงานไอน้ำจากประเทศอังกฤษ ใช้แกลบเป็นเชื้เพลิง ซึ่งนับว่า เป็นแห่งแรกในคาบสมุทรสงขลาทำให้กิจการของหับ โห้ หิ้น เจริญรุ่งเรือง และเป็นไปได้ด้วยดีต่อมา พ.ศ. 2488 เริ่มประสบปัญหาเนื่องจากเกิด สงครามโลกครั้งที่ 2 ทำให้ต้องยกเลิกกิจการโรงสีข้าว ก่อนทายาท และผู้รับมอบ พินัยกรรมได้เปลี่ยนจากโรงสีข้าวเป็นท่าเทียบเรือประมงขนาดใหญ่ ปัจจุบัน ที่นี่ได้รับการพัฒนาให้เป็นแหล่งเรียนรู้วัฒนธรรม และแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญของย่านเมืองเก่าสงขลา และเป็นที่ตั้งของสำนักงานภาคีคนรักเมืองสงขลา